Met een zaklantaarn onder de dekens

Meesterverteller Manon Sikkel

Ik was zo’n kind dat ’s avonds laat nog stiekem met een zaklantaarn onder de dekens een boek las. Aan sommige boeken uit die tijd denk ik nog vaak terug. De schrijvers ervan waren fantastische verhalenvertellers. Ze konden toveren met woorden en mij doen geloven dat alles wat ze vertelden echt was gebeurd. Ik reisde de wereld over, was op de vlucht voor gevaar en ik vond vrienden die me hielpen. Ik zat in het verhaal. Nee, ik was het verhaal. En daarom las ik stiekem, ook al was het ver na bedtijd, door.

Dat gevoel is wat ik zoek wanneer ik zelf een boek schrijf. Mijn personages bestaan echt; ik probeer ze tot leven te wekken. Omdat niet alle kinderen zulke goede lezers zijn als ik zelf was, maak ik het verhaal het belangrijkste in het boek. Ik ben een verhalenverteller en ik verleid mijn lezers om met mij mee te gaan op reis. Ik gebruik geen moeilijke woorden, geen lange zinnen en verlies mezelf niet in eindeloze beschrijvingen van de omgeving.

Ik maak het spannend maar ook grappig, want ik ben dol op grappige verhalen. En terwijl ik mijn verhalen schrijf, gebeurt er iets geks. Het is alsof ik een klein tijdmachientje heb in mijn hoofd, dat mij moeiteloos terugbrengt naar de tijd dat ik zelf kind was.

Misschien is dat wel waarom kinderen mijn boeken zo graag lezen. Ik zie de wereld net als zij.

Manon Sikkel