Het voorportaal van mijn droomwereld

Meesterverteller Özcan Akyol

Wat leraren en jonge ouders gemeen hebben, is dat ze hun eigen fijne jeugd het liefst doorgeven aan kinderen. Iedereen die is opgevoed met ouders die voorlazen, zal ontegenzeggelijk bepaalde gevoelens krijgen bij een jeugdboek. Mijn vriendin heeft dat bijvoorbeeld met Otje van Annie M.G. Schmidt.

Ikzelf word altijd heel gelukkig van het nieuwe catalogusboek van Intertoys, omdat mijn broers en ik dat vroeger als het voorportaal van een droomwereld zagen. Dáár wilden we zijn, net als al die kinderen op die bladzijden. De geur alleen van het drukwerk bezorgde me een sensatie die ik zelden heb ervaren.

In het najaar van 2020 gebeurde er iets bijzonders. Mijn vriendin wilde Otje voorlezen aan onze kinderen, maar die hadden daar totaal geen zin in. Ze zochten zelf een boek uit, een boek dat ik na een lezing cadeau had gekregen. Een paar dagen later viel het Intertoysboek door de brievenbus. Met veel bombarie bracht ik het naar de kinderen, in bijna dezelfde extase als dertig jaar geleden. Er gebeurde niets. Ze namen er kennis van en speelden weer verder.

Hoe goed bedoeld ook: je kunt herinneringen niet recyclen en doorgeven. We moeten onze sentimenten daarom lekker voor onszelf houden en openstaan voor hun belevingswereld. De nieuwsgierigheid naar nieuwe boeken mag nooit verdwijnen. Ik ontmoet veel leraren en ouders die zelf nauwelijks nog lezen. Ze denken dat hun bagage compleet is. Daarin schuilt een groot gevaar. Doceren betekent ook: zelf doorleren. Jeugdsentiment mag daarin geen obstructie vormen.

Özcan Akyol